czwartek, 10 maja 2012

marzenia...

Marzenia nic nie kosztują dlatego warto marzyć a nóż, widelec się spełnią...
dziś rano załapałam doła... Emila znowu nie je, jestem wykończona, moim marzeniem jest by ktoś wziął ją chociaż raz w tygodniu na 3 h bym mogła w spokoju pozałatwiać różne swoje sprawy... od kiedy się urodziła ( nie licząc pierwszych kilku dób ) non stop jest ze mną...  i wreszcie by zaczęła jeść normalnie...
takie mam marzenia...
kiedyś były one inne, o dalekiej podróży np. :) - jak to się wszystko zmienia :)))
nie wiem jak matki dają radę np z 3 dziećmi??? dla mnie to jest abstrakcja...
żeby nie było nie jasności kocham Emilkę nad życie, i oddałabym jej wszystko, i cieszę się że jest...
tylko po prostu czasem przydałaby się babcia, ciocia tudzież wujek tak na chwilę ...

pozdrawiam


z cyklu sąsiedzi ...






16 komentarzy:

  1. Nie łam się kobietko, czas szybko płynie za jakieś 5, 10 lat będziesz marzyła o tym by spędzić z kilka chwil. Dzieciaki szybko dorastają i nie potrzebują już mamusiek. Chwytaj momenty, które teraz masz. A jeśli chodzi o niejadka. Mam w domu dwóch niejadków. Trzeba przeczekać, kiedyś głodnieją. Nie stresuj się. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. o udalo cisie krowke zlapac i kucyka:)))))
    .............................
    tak sobie mysle ,ze jakbym mieszkala blisko,moglabyc twoja slicznotke mi podrzucac kiedys bys chciala,mialybysmy swietna zabawe:))...........mam pomysl,wyslij mi ja w paczce na ktortkie wakacje,a ty w tym czasie wszystko sobie pozalatwiasz:))))glowa do gory bedzie donrze:)))...............................
    MOCY PRZYBYWAJ;))))))buziaczki:)

    OdpowiedzUsuń
  3. Czasami trzeba "odpoczac"od dziecka..moze uda Ci sie wygospodarowac pare godzin tylko dla siebie,zostawic mala z tata? Mysle ze i Ty i corcia na tym skorzystacie..a niejedzeniem sie nie martw, nic na sile. Bea ma racje- niejadki tez glodnieja w koncu. Buziaki!

    OdpowiedzUsuń
  4. A może w towarzystwie innych dzieci zacznie jeść? może warto by było się umówić na kawę z sąsiadką która również ma dzieci? Szkoda, że mieszkasz na drugim końcu Polski.

    OdpowiedzUsuń
  5. Masz doborowe sąsiedztwo, też bym takie chciała, naprawdę :)
    Ja też bardzo się martwiłam tym, że moje dziecko nie je, strasznie mnie to dołowało i są nadal momenty, że się tym martwię. Moje dziecko jak już miałoby coś zjeść z chęcią to będzie to coś w moim mniemaniu niezdrowego. Generalnie raz jest lepiej, raz gorzej, ale oprócz tego to jest pogodne dziecko i ma masę energii na brojenie więc chyba nie jest tak źle. Widocznie taki jej urok (kiedyś mnie to denerwowało jak kolejni lekarze rzucali mi ten tekst, ale teraz sama tak to mogę podsumować :))
    Jakbym mogła to chętnie bym Ci pomogła i odciążyła na kilka godzin, bo rozumiem Cię doskonale jakie to potrafi być męczące gdy trzeba być z dzieckiem 24h na dobę dzień w dzień i nie ma nawet chwili, aby pomyśleć o sobie i usiąść w spokoju. pomimo wielkiej milości do dziecka to jest wyczerpujące.
    Trzymaj się i życzę dużo sił i optymizmu!

    OdpowiedzUsuń
  6. Ale sąsiadeczki przeurocze:) Bardzo dobry pomysł - może z innymi dziećmi, w ich towarzystwie by jadła:))))

    OdpowiedzUsuń
  7. Martuchnaj Kochana, rozumiem Cię doskonale. Ja jestem z synkiem całkowicie sama od jego narodzin - nikt ani razu nie zaopiekował się moim dzieckiem, bym mogła odpocząć...
    Pocieszające jest to, że Ty jesteś tą szczęściarą, która zawsze będzie pierwsza... pierwsza poznasz nowe słowa, pierwsza będziesz odpowiadała Emilce na jej pierwsze pytania "dlaczego" :)) itd.
    Współczuję Ci bardzo problemów z jedzeniem. Mój synek na ogół na apetyt nie narzekał, ale było kilka momentów z buntem na jedzenie i wtedy płakać mi się chciało z bezsilności. Jeśli mogę pomóc radami, to ja robiłam wtedy tak: tam, gdzie synuś się bawił rozkładałam w maciupeńkich ilościach na malutkich talerzykach róże jedzonka, np. kilka plasterków ogórka kiszonego, kiszoną kapustę posiekaną, plasterek pomidora, kilka płatków owsianych lub innych płatków, rodzynki itp. I w końcu synuś z ciekawości próbował, ale ja mu absolutnie nie kazałam próbować, nawet czasami udawałam, że tego jedzenia na talerzykach nie widzę. Zawsze coś skubnął i w brzuszku pozostało.
    Natomiast zauważyłam później, że jak gotowałam z czosnkiem i ogromną ilością ziół, to sam przychodził po zapachu i chciał jeść. I pomogło u nas jeszcze to, że pozwoliłam mu jeść samemu jak miał roczek. Oczywiście większość jedzenia była na ubranku i podłodze, ale przynajmniej bez przymusu sam coś wkładał do buźki.
    Robiłam mu też z jedzenia misie i inne dziecinne stworki na talerzu, tak dla zachęty. Wiem, to jest pracochłonne... ale wzbudzało ciekawość dziecka.
    U mnie wtedy pomógł jeszcze Multisanostol to są witaminki dla dzieci na apetyt. Mają gęstą konsystencję syropu i są przepyszne w smaku.
    Mam nadzieję, że i Emilka w końcu polubi jedzonko. Trzymam za Was obie kciuki! Buziaki:*

    OdpowiedzUsuń
  8. Marcia doskonale Cię rozumiem. Ja też jestem z chłopakami non stop...Czasami mam ochotę wyjść i nie wrócić...ale to tylko tak przez sekundę.
    Nie mamy tu nikogo...wszystko co robimy to z nimi ;) Nawet takie prozaiczne rzeczy jak siku hehe ;)
    Męczą oczywiście, czasami bardzo...ale damy radę :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Kochana to nieistotne ile ma się dzieci, czasem człowiek potrzebuje poprostu ucieczki... doskonale cię rozumiem, jestem tutaj w tej puszczy sama z mężem i czwórką maluchów, najstarsza 9 lat... Wszystkie potrzebują mnie jak powietrza a ja czasem potrzebuję oddechu... Ale niedługo odrosną i nie wiem jak poradę sobie brakiem wołania "mamo!!!!
    A na apetyt.. może spróbuj herbatek ziołowych? wiem, że są delikatne mieszanki dla dzieci. U mnie córeńka mając 3 lata odmówiła jedzenia, kilka miesięcy woziłam po lekarzach, robiłam badania, aż jeden powiedział zebym podała jej krople ziołowe na pasozyty, bo większość nich jest w organiźmie nieauważona a powodują szereg zaburzeń. Przeszła kurację, odzyskala apetyt i w końcu włosy zaczeły jej rosnąć;-))) Buźka i nie przejmuj się , każda ma czasem (ja mam częściej niż czasem niestety) gorsze dni...

    OdpowiedzUsuń
  10. dzięki dziewczyny za słowa otuchy, już mi lepiej :))) -chociaż jak chciałam dziś do sklepu jechać i Emi nie chciała wsiąść do samochodu to był to punkt kulminacyjny - pękłam :))) ale potem było tylko co raz lepiej :)))
    pozdrawiam Was :)))

    OdpowiedzUsuń
  11. Martuś ja niestety nie potrafię Ci pomóc choćbym chciała...mieszkam za daleko...:( nie mam też córki niejadka, Wiki wcina wszystko czasem nie chce ale jak nie chce to nie je-nie zdarza się to często. Sama bylam niejadkiem i jedyne co pamiętam z tego okresu to to że kazano mi jeść to czego nie chciałam a ja chciałam tylko dwie rzeczy: naleśniki i chleb z masłem:P Może Emi ma już jakąś ulubioną potrawę???

    Trzymam za was kciuki:)))Za Ciebie szczególnie..bo Emi wyrośnie z tego...zobaczysz:)

    OdpowiedzUsuń
  12. zdjęcia super :)
    A to, że chciałbyś mieć chwilę dla siebie... to jak najbardziej zrozumiałe...:)
    A może masz w okolicy jakąś milą starsza panią, która lubi dzieci i chętnie co jakiś czas stalaby sie opiekunką?

    OdpowiedzUsuń
  13. Martuś zabieraj małą 19 maja na nasze spotkanie Małopolanek...rozerwiesz się...a mała będzie miała frajdę tam jest mnóstwo zabawek:)) a Tobie jest potrzeba chwila relaksu i odpoczynku:) rozumiem Cię doskonale i nie obwiniaj siebie to normalne że czasami tracisz cierpliwość:) ale potem przyjdzie czas kiedy będziesz tęsknić za tymi chwilami:)) ściskam:))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. my mamy miesiąc komunijny :))) 4 komunie... jedna z nich 20 maja ale już 19 muszę wyjechać... mam nadzieję że w czerwcu wreszcie się z Wami spotkam :))) buziaki :*

      Usuń
  14. Martuniu moje 5 letnie szczęście tez było i jest niejadkiem ........bardzo ciężko trafić w szanownej Pani gust ......tym bardziej teraz kiedy Natunia przyszła na Świat.....na wszystko mam mniej czasu.......a marzenia zostaw sobie kochana ...jak nie dziś to kiedyś na pewno je zrealizujesz......buziam cie mocno

    OdpowiedzUsuń